Eskilerden gelen bi kağıt yine. Okunaksız yazımı buraya da aktaracağım. Şiir büyük ihtimal 2009 veya 2010’dan. Değiştirmeden koycam 😀

Her şey önce normal başlar

Sonra herkesin bildiği kuşkulu bakışlar

Ardından gelen ok nasıl da yaralar

Ve gök kuşağının bile siyah beyaz olduğu anlar

*

Büyük bir mutlulukla başladığım cümleler

Sonu gelmeden kusmaya başlayan özneler

Gözlerimin önünde dönen nesneler

Ve dünyamı tersine döndüren sözcükler

*

Hoş gelmediniz benim dünyama

Hep sizi düşünüp kızdım onlara

Kırdım kalplerini gaddarca

Ve ak bildiklerim artık kara

*

Somut başlayıp soyuta dönen laf cambazları

Mecazi dünyamın en gerçek acıları

Cehenneme çevirdiniz gittiğim mekanları

Ve ben çoktan unuttum o çiçekli yolları

*

Benim yollarım hep uzun inceydi

Sonuna geldiğimi sandığımda hep geceydi

Sizden duymak istediğim yalnızca iki heceydi

Ve benim için bunlar altın keseydi

*

Hevesle gelmiştim o gün sizlere

İçimdeki coşku aksın istedim denizlere

Ama, “ama”yla başlayan her cümle

Ve üzülerek, utanarak benzedim sizlere

*

Beni dinleyin anlayın istedim

Kırıldığımda hep “sorun bende” dedim

Denedim, inanın bana çok denedim

Ve işte yine size karşı kendimi yendim.

 

Not: Vay arkadaş, ne derdim varmış ya depresif depresif. (2016 model)